Een mantelzorger helpt toch iemand met wassen en aankleden?

Interview met Sven Dirks, gepensioneerd sportinstructeur en mantelzorger

Sven Dirks is dit jaar 40 jaar getrouwd met zijn Yvonne en ze genieten volop van het leven samen met hun kinderen Mijke en Menno. Helaas hebben ze de afgelopen jaren veel te maken gehad met ziekte, Yvonne wordt in 2003 door de ziekte van Crohn getroffen en tien jaar later krijgt zij de diagnose baarmoedervlies- en eierstokkanker. Tijdens beide periodes heeft Sven met liefde gezorgd voor zijn vrouw, zijn kinderen en ging zijn werk en het huishouden gewoon door. Je zou kunnen zeggen dat Sven mantelzorger is geweest. Maar ziet hij dat zelf ook zo?

Yvonne is twee keer een langere periode ziek geweest. Hoe heb jij die periodes ervaren?

Beide periodes heb ik als druk en angstig ervaren, daarnaast vroegen beide ziektes om een andere ondersteuning. Toen Yvonne kanker kreeg, waren de kinderen al het huis uit en Yvonne voelde zich fysiek minder ziek. Deze periode vond ik vooral angstiger, puur vanwege de diagnose kanker. Dit gaf toch meteen de associatie met de dood. Tijdens deze periode was ik meer klankbord voor Yvon, haar mentale steun. De nasleep na de kanker was langer en vond ik mentaal heftiger.

Heb je Yvonne tijdens het ziek zijn kunnen blijven zien als jouw partner, of gaf je haar onbewust een andere rol?

Ik heb Yvonne gedurende haar ziekteperiodes altijd gezien als mijn levenspartner, nooit als patiënt. Ondanks alles konden we goed praten met elkaar en heb ik haar altijd gezien en behandeld als een gelijkwaardige partner. Ik vond het heel gewoon om voor haar te zorgen.

Was er vanuit de zorg en omgeving, aandacht ook voor jou?

Nee, helaas heb ik dat niet ervaren!  Vanuit het ziekenhuis is er tijdens beide perioden geen aandacht geweest voor mij als partner. Vanuit onze omgeving, was de aandacht er wel maar niet overweldigend. De vraag: “hoe gaat het met jou?” heb ik niet vaak gehoord.

Wilde je de kinderen ontlasten?

Tijdens de periode dat Yvonne kanker had, waren de kinderen al uit huis. Mijn zoon woonde zelfs in Australië. Het zijn toch je kinderen en je wilt hen niet belasten met jouw zorgen en angsten. Dus ja, eigenlijk wel.

Wat zegt het woord mantelzorger jou?

Een mantelzorger is naar mijn idee een persoon die vooral bezig is met de fysieke verzorging van diegene die ziek is. Zoals iemand wassen en helpen met aankleden.

Heb jij jezelf als mantelzorger gezien?

Nee nooit, tijdens dit interview begint het kwartje te vallen dat ik wel degelijk mantelzorger ben geweest. Ik heb hier nooit over nagedacht, of gesproken. Ik zorgde “gewoon”voor mijn vrouw.

Had je behoefte aan hulp/ steun?

Ik voelde niet die behoefte.  Yvonne en ik konden goed met elkaar praten ook over moeilijke onderwerpen zoals angst. Nu moet ik wel toegeven dat Yvonne hier het initiatief in nam. Daarnaast heb ik veel steun gehad aan mijn werk. Als sportinstructeur hielp het geven van de sportlessen mij ontladen, zowel fysiek als mentaal.

Heb je zelf hulp ingeschakeld?

Nee, ik heb daar niet aangedacht. Na de kanker heeft Yvonne wel mee gedaan aan een programma voor mensen die geraakt zijn door kanker. Een dag stond in het teken van de naasten. Daar was de ruimte voor contact met andere mantelzorgers. Dit heb ik als waardevol ervaren. Het was goed om te horen dat je niet de enige bent in een soortgelijke situatie.  Soms zie je dat partners verwijderd raken van elkaar tijdens ziekte, wij zijn gelukkig dichter tot elkaar gekomen.

Je dochter is inmiddels coach bij kanker, wat vindt je hiervan? 

Ik vind het heel goed en knap. Het past helemaal bij haar gezien haar proffesionele achtergrond en haar persoonlijke ervaring met kanker.

Als je niet weet dat je mantelzorger bent, dan weet je ook niet dat je gebruikt kunt maken van ondersteuning. Herken je jezelf als mantelzorger en heb je behoefte aan een vrijblijvend gesprek? Neem contact met ons op.