“Waar ben jij op vakantie geweest?” Vragend kijkt een medestudent mij aan. Ik weet niet hoe ik moet antwoorden. Ik ben drie maanden niet op de universiteit geweest, omdat ik weer een behandeling met radioactief jodium onderging als onderdeel van mijn oncologisch behandeltraject. Ik wil student zijn en leuke dingen doen en niet het gevoel hebben dat mensen mij alleen maar zien als dat meisje met kanker. 

De diagnose

Op negentienjarige leeftijd kreeg ik de diagnose schildklierkanker. Ik had net mijn eerste jaar Geneeskunde afgerond en ik zat door corona thuis. 

Aan het begin van mijn behandeltraject dacht ik: Met twee maanden ben ik weer beter. Ik word nu eerst geopereerd waarbij de tumor wordt weggehaald. Vervolgens krijg ik een nabehandeling en dan ben ik er wel weer. Ik heb zelfs mijn tentamen gemaakt én behaald twee weken na het verwijderen van mijn schildklier.

Het bleek toch anders te lopen. Ik had uitzaaiingen waardoor mijn traject een andere wending kreeg. Nu sta ik al meer dan twee jaar onder behandeling en is het einde nog niet in zicht.

Dit behandeltraject hield ik ongeveer anderhalf jaar vol. In dit jaar kon ik mede dankzij corona mijn studie laten doorlopen en leefde ik van ziekenhuisafspraak naar ziekenhuisafspraak. Daarna begon ik meer stil te staan bij wat dit allemaal voor mij betekende en wat er allemaal gebeurd was. Ik voelde mij een beetje als een jongleerder die al haar ballen hoog houdt. Totdat de ballen een voor een uit je handen beginnen te glippen..

“Ik dacht dat dit behandeltraject makkelijk te doen moest zijn. Niet zeuren en gewoon doorgaan. Ik heb veel moeite gehad om te accepteren dat mijn diagnose ook heftig is. Het overkomt je opeens en dan moet je ermee dealen. Het is niet dat ik mij opgegeven heb om op mijn negentiende schildklierkanker te krijgen.”

Het kantelpunt

Mijn coschappen waren voor mij een trigger die ervoor zorgde dat ik dacht: nu moet ik echt iemand gaan vinden die even met mij mee kan denken. Iemand die met mij op zoek kan gaan naar wat ik nodig heb, omdat ik dat zelf eigenlijk niet meer wist. Ik kan heel goed met mijn familie en vrienden praten, maar soms is het fijn om met een extern iemand te praten die er verder vanaf staat. 

Ik vond het confronterend dat mijn lichaam het liet afweten. Ik kon niet meer voor mijn ziekte weglopen. Ik had opeens geen controle meer over iets waar ik graag controle over heb, mijn gezondheid. Ik realiseerde mij dat ik actie moest ondernemen en via google kwam ik op de site van Coach Connect bij kanker. Binnen 2 dagen had ik een online kennismakingsgesprek met een coach, Yess was degene die mij al tijdens het eerste gesprek handvatten aanreikte, we hadden direct een klik. 

De grootste uitdaging voor mij is  het accepteren en ruimte creëren voor mijn gevoelens, daar heeft Yess mij echt mee geholpen. Er zijn altijd honderd mensen die het erger hebben, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom hoe ik het ervaar. 

Behandeling

Als ik naar Groningen moet voor weer een behandeling dan is dat heel wat en totaal niet fijn. Ik moet stoppen met de schildklierhormonen en ik voel mijn lichaam dan direct aftakelen. Ik word traag. Ik ga dubbelzien en nog meer. Ik verlies iedere keer een stukje controle over mijn zijn. Vervolgens is de behandeling met radioactief jodium ook geen pretje. Ik word dan opgenomen in het ziekenhuis in Groningen en er is niemand bij me. Ik ben heel erg moe en kan niets. Zelfs de prikkels van TV kijken zijn dan al te veel voor me. Dan voel ik me echt zo een bejaarde die op een stoel uit het raam staart en niets kan. 

Na twee keer wilde ik deze behandeling liever niet meer ondergaan. Yess heeft mij toen geholpen om samen door de derde behandeling heen te komen. Ze was voor mij echt een steunpilaar. Het is zo fijn om ‘s avonds even te kunnen bellen. Of de volgende dag een berichtje terug te krijgen met een sticker met “Good morning sunshine.” Dat helpt echt, het doet heel erg goed. Het lijkt maar een klein dingetje, maar zo fijn dat er een extern persoon aan je denkt, adviseert, meeleeft en net even dat duwtje extra in de rug geeft.

Groeien

De coaching vanuit Coach Connect heeft mij heel erg geholpen in het acceptatieproces en het vragen van hulp. In het begin, en nu soms nog steeds, vind ik het lastig om hulp te vragen. Deels uit ontkenning naar mijzelf, maar ook omdat ik andere niet tot last wilde zijn. Yess, heeft mij echt doen inzien dat praten helpt. Dat ik hulp mag vragen als ik me niet goed voel. Ik hoef het niet allemaal zelf te doen.

Soms denk ik wel: het is kut wat mij overkomen is. En dankzij de coaching is er ook ruimte gekomen voor deze gevoelens. Maar ik weet ook dat je niet te lang moet blijven hangen in je gevoelens. Dat je erna weer door moet gaan. Dat vind ik ook belangrijk, dat je positief blijft en niet alleen maar denkt in het negatieve. Dat heeft geen zin. Je moet vooruit!

Dit deed ik al, maar Coach Connect heeft mij geleerd om op een positieve, gezonde manier ruimte te maken voor mijn gevoelens en dan door te gaan. Yess zegt ook altijd: Je gevoelens zijn als een bal die je onder water drukt. Als je dat lang genoeg doet, dan komt er een moment dat de bal met omgekeerde macht in het kwadraat weer omhoog schiet’. Dat vond ik een hele goede opmerking en dat heeft mij geholpen. Nu laat ik mijn gevoelens er meer zijn en ga ik er na weer door. Ik veeg ze niet langer onder het tapijt. 

Arts

Uiteraard neem ik mijn persoonlijke ervaringen ook mee in mijn toekomstige werk als arts. Ik weet nu hoe het is om aan de andere kant te staan. Ik ken en voel de onzekerheid. Ik zal later niet snel meer denken: ik stuur deze patiënt even voor een scan. Nee, ik besef mij ook wat het met de desbetreffende patiënt doet om in het scanapparaat te liggen én nog erger om daarna op de uitslag te wachten. In de periode dat je als arts wacht op de uitslag van de scan ga je ‘’gewoon’’ door met je werkzaamheden. Terwijl de patiënt de hele tijd denkt: wat zullen ze op de scan gezien hebben? 

Doordat ik nu ook zelf patiënt ben, besef ik mij heel goed dat mijn toekomstige patiënten in de stress zitten als ik twee uur later bel dan afgesproken. Zie ik nu in hoeveel energie het kost als alle “wat als” scenario’s door je hoofd blijven gaan. Natuurlijk is dit niet altijd iets wat je kan voorkomen maar het is wel iets waar ik mij bewust van wil zijn. Ik wil dan ook later als arts het menselijke aspect niet uit het oog verliezen en zou graag straks bekend willen staan als een doortastende empathische en kundige arts. 

Meer bekendheid

Hopelijk gaan de coaches van Coach Connect nog veel meer mensen helpen. Het is voor iedereen goed om te reflecteren op je handelen, maar mensen met een oncologisch traject hebben hier echt heel veel baat bij. Hoe geweldig zou het zijn als Coach Connect standaard kan samenwerken met ziekenhuizen. Aan mij zal het niet liggen, ik zal als aankomend arts zeker Coach Connect meenemen in mijn adviezen. 

-Teske, 22 jaar, uitgezaaide schildklierkanker