Ze is nog maar net gestart in haar examenjaar, maar Ilse weet al heel goed wat ze het volgende jaar wil gaan studeren; communicatie in Engeland. Mits haar broertje niet overlijdt. Thomas heeft sinds 2016 leukemie en zijn toekomst is erg onzeker. Ondanks dat Ilse heel erg met haar broertje meeleeft, vindt ze het soms ook heel lastig. Iedereen vraagt altijd hoe het met haar broertje is. Maar weinig mensen weten hoe zij zich voelt en ze vragen er ook niet echt naar.
“Soms wil ik het liefste nu al naar Engeland, ver weg van Thomas, de kanker en alles en iedereen”.
Tijdens een gesprek met haar mentor, komt de ziekte van haar broer weer te spraken. Dit is de eerste keer dat er volgens haar gevoel wel naar haar echt geluisterd wordt. De mentor vertelt aan Ilse dat zij de de verwardheid en de boosheid over de impact van de ziekte binnen haar gezin wel herkend. Ilse is namelijk een “brus”. Ilse haar aandacht is gewekt als ze begrijpt dat een brus een term is voor iemand die een broer of zus heeft met een ernstige ziekte. En als ze dan ook nog hoort dat er coaches zijn die haar kunnen helpen met haar vraagstukken, is ze dolgelukkig. Haar mentor maakt een afspraak met een coach voor Ilse. Dezelfde week spreken zij met elkaar af in de brasserie op het plein.
Tijdens het gesprek geeft Ilse aan dat zij ze zich vaak schuldig voelt over het feit dat ze boos is, omdat haar broer ziek is. Want ja, zij wil heel graag in Engeland gaan studeren. Maar stiekem weet ze ook dat ze dat nooit zal gaan doen. Thuis en op school weet ze weet zich soms geen houding te geven. Mag ze vrolijk zijn en lachen met haar vriendinnen, naar feestjes gaan en de wereld ontdekken? Als ze vrolijk thuis komt en haar broer verdrietig is, voelt ze zich schuldig en durft hem hierdoor niets te vertellen over haar leuke dag. Ilse past zich steeds meer aan de situatie thuis en langzaam merkt ze dat ze niet meer zichzelf durft zijn. Ze is vaker stil en trekt zich terug. Dit is vaak wat een brus dan doet.
De coach en Ilse treffen elkaar regelmatig bij de brasserie op het plein. Het is een veilige plek voor haar, ze komt hier ook regelmatig met haar vriendinnen. De gesprekken met de coach gaan over haar gevoelens en hoe ze het beste met haar broertje en zijn ziekte om kan gaan. Ook leert ze om haar grenzen aan te geven. De coach vertelt dat ze haar omgeving mag vertellen dat ze het ook prettig vindt als er interesse in haar getoond wordt. Dat heeft ze namelijk nodig als brus in deze situatie.
Later is ze ook, samen met de coach, in gesprek gegaan met haar ouders en broer. Ze heeft hen verteld hoe zij zich voelt en over haar verlangen om toch te gaan studeren in Engeland. Door dit bespreekbaar te maken ontstond er ruimte en begrip voor elkaar. Er werd zelfs duidelijk dat ook haar ouders en broertje met vraagstukken worstelden. Ze hebben afgesproken dat ze nu elke donderdagavond met elkaar een kop thee drinken en al hun gevoelens naar elkaar uitspreken.
Ilse heeft tijdens de gesprekken met de coach niet alleen geleerd om haar gevoelens te delen, maar ook geleerd dat dit niet altijd face-to-face hoeft te gebeuren. Er zijn namelijk ook allerlei mogelijkheden om dat op een andere manier, bijvoorbeeld online, te doen. Je kan hiervoor Whats-app gebruiken voor korte berichten of vragen aan elkaar. Skype of Facetime kan je gebruiken als het noodzakelijk is om elkaar te zien en te spreken. Op deze manier is afstand geen reden meer om niet in contact te zijn met elkaar. Uiteindelijk beseft Ilse dat Londen ook maar een uurtje vliegen is.
Voorheen voelde Ilse de fysieke afstand naar haar broertje als iets wat haar droom in de weg stond. Maar door deze manier van contact ziet ze nu weer de mogelijkheden. Hierdoor kan Ilse weer dromen over haar eigen toekomst en toch de ondersteuning geven die haar broertje nog nodig heeft van haar bij de strijd tegen zijn ziekte.
