Katrien denkt terug aan zondag, het verjaardagsfeestje van haar jongste zoon. Alweer 3 jaar geworden, wat gaat de tijd toch snel! Gezellig met de hele familie bij elkaar, lachen, zingen en taart eten, wat een heerlijke middag was dat.

Als ze wordt geroepen door de huisarts, schrikt ze op en staat ze weer met beide benen op de grond. Hopelijk is de knobbel in haar borst maar een ontstoken talgklier, maar ze vreest het ergste.

Een week later krijgt ze de uitslag; borstkanker, triple negative met uitzaaiingen in de okselklieren. Op dat moment staat haar wereld stil, nog niet wetende wat er allemaal op haar af gaat komen. Het enige wat door haar hoofd gaat, is dat ze niet dood kan gaan.

“Mijn kinderen kunnen nog niet zonder mij, ik moet minstens 88 jaar worden.”

Met deze instelling gaat Katrien haar behandelingen in. Ze verliest haar doel geen moment uit het oog; beter worden en mijn kinderen zien opgroeien. Ze geeft niet toe aan haar ziekte, ze knokt, ze zit er soms helemaal doorheen, maar langzaam krabbelt ze weer op.

Als de ziekte uit haar lijf is en de reconstructies achter de rug zijn, is het ook weer tijd om aan het werk te gaan. Ondanks dat haar hoofd er nog helemaal niet naar staat. De kanker is nog niet uit haar leven. Ze is moe, heeft angst voor recidive en de moed zakt in haar schoenen als ze bedenkt dat ze weer fulltime aan de slag moet.

De fase van klaar zijn met de behandelingen en het gewone leven weer oppakken.

Dit is een fase die tijd vraagt en werd zowel door Katrien als haar werkgever onderschat. De belangen hierin liepen erg uiteen, waardoor er behoefte was aan een coach. De coach reikt Katrien handvatten aan, waardoor ze de rust durft te nemen om aan te sterken en ze uiteindelijk ook zelf de keuze maakt om hier prioriteit aan te geven. In goed overleg is er overeenstemming gekomen om uit dienst te gaan. Niet alleen haar werkgever, maar ook Katrien kan zich hierdoor weer focussen op de toekomst.

Katrien heeft nu alle ruimte om op zichzelf te gaan concentreren. Om zich weer zelfverzekerd te voelen, te durven vertrouwen op haar lichaam, om vrolijk te zijn en voorzichtig weer te kunnen genieten. En dat is gelukt!

Inmiddels heeft Katrien weer volledig de regie op haar leven. Tijdens de zoektocht naar een nieuwe invulling van haar werk heeft Katrien beseft dat ze nog een supermooie toekomst voor zich heeft.