Als de zon opkomt begint Arthur met lachen, hij zingt de hele dag door en hij maakt het liefst met iedereen een praatje. Totdat de zon weer onder gaat, want dan verdwijnt ook de glimlach van Arthur. De avond en nacht zijn het moeilijkst voor hem, sinds dat hij begin dit jaar zijn liefdevolle vrouw ’Betsie’ aan huidkanker heeft verloren. Zes jaar lang heeft hij haar verzorgt en later kwam de thuiszorg elke dag aan huis. Tijdens Betsie haar laatste levensfase week Arthur niet van haar zijde, zachtjes zong hij voor haar de liedjes van toen. 

Tijdens een wandeling met haar hond komt één van de coaches Arthur tegen en ze raken aan de praat. Arthur zijn ogen beginnen te glinsteren als hij verteld over zijn Betsie. 

Maar de tranen vullen die zelfde ogen als hij vertelt over de nachten en over dat hij het zo jammer vindt dat hij altijd alleen moet eten. “We hebben helaas nooit kinderen kunnen krijgen, maar weet u, we hadden genoeg aan elkaar”. 

 Inloophuis

De coach vraagt of ze Arthur mag uitnodigen voor een kop koffie in het inloophuis. Er zijn daar meerdere weduwen die mooie herinneringen met elkaar delen en soms samen iets leuks ondernemen. Op donderdag is de coach er zelf ook en dan kookt en eet ze samen met de gasten. Vanaf die dag eet Arthur regelmatig in het inloophuis. Door met de coach te praten leert hij zijn leven weer invullingen te geven. Het gemis zal altijd blijven, want Betsie is nog steeds zijn grootste liefde.