Half november, de klok is weer een uur terug, buiten is het grijs en flink kouder, binnen steken we de kaarsen weer aan en de Sint is weer in het land.
En terwijl onze kinderen allemaal heerlijk genieten van het Sinterklaas journaal, pepernoten en de spanning van het schoenzetten, waait ook dit jaar de discussie “gewoon” weer over ons land. “Zwarte piet, knecht en de roe is allemaal racisme”.
De discussie is vorig jaar gestart en gaat dit jaar hardnekkig door, aangevoerd door een aantal mensen die hard roepend en schreeuwend protest aantekenen. Je kunt geen krant open slaan, de tv niet aanzetten of deze discussie staat al op je netvlies. Je wordt bijna gedwongen om er een mening over te hebben.
Movember
Tegelijkertijd is het “Movember”, de maand waarin meer aandacht gevraagd wordt voor prostaat- en teelbalkanker. Wereldwijd wordt jaarlijks bij meer dan 1,4 miljoen mannen prostaatkanker vastgesteld en daarnaast is teelbalkanker de meest voorkomende soort kanker bij jonge mannen.
Het verbaasd ons dat er zo weinig over deze vormen van kanker te zien is op tv, in de krant of op social media. Hoe kan dat? Ook wij als organisatie vragen er aandacht voor op social media, maar ook dat gaat niet heel hard. Laten we duidelijk zijn, we zijn heel blij met de donaties en geweldige foto’s van alle “Mo-Sista’s” met snor.
We hadden gedacht en gehoopt dat het meer los zou maken bij mensen. Samen kunnen we immers op een relatief makkelijke manier een verschil maken voor de gezondheid van de man – op het gebied van prostaatkanker en teelbalkanker.
Schreeuwen we niet genoeg of misschien niet hard genoeg?
Als we even de vergelijking mogen maken met vorige maand “Borstkankermaand”. De maand, waarin vrouwen en mannen, die geraakt zijn door borstkanker, duidelijk meer aandacht kregen. Er waren lezingen, lotgenotenbijeenkomsten, symposia en we zagen vele reportages voorbijkomen in dagbladen, tijdschriften en interviews op tv. Leeft borstkanker dan meer onder de mensen? Of is de naam Movember te onduidelijk?
Het blijft een feit dat het percentage borstkankerpatiënten groter is dan het aantal prostaat- en teelbalkankerpatiënten. En wellicht praten vrouwen “makkelijker” over kanker of misschien zitten mannen überhaupt niet te wachten om alles maar “bespreekbaar” te maken.
Kan het zijn dat we in de jaren gewend zijn geraakt om makkelijker over borsten te spreken dan over de prostaat en/of teelballen?
Ook eventuele gevolgen van borstkanker, zoals lymfe-oedeem of een borstamputatie wordt “gelukkig” al meer besproken in de media. Maar incontinentie en een erectiestoornis zijn woorden die je (nog) niet zo vaak hoort. Terwijl deze gevolgen ook een enorme impact kunnen hebben in het leven van onze mannen.
Movember, waarom horen en zien we hier zo weinig over? Wij weten eerlijk gezegd ook het antwoord niet. Even hebben we gedacht om hard te gaan schreeuwen om aandacht, de A7 af te gaan sluiten voor onze mannen, maar dan spelen we onszelf waarschijnlijk de zwarte Piet toe.
